Το όνειρο του Γιούνγκ

"Είχα δει ένα όνειρο που μου είχε τρομάξει, αλλά και  με είχε ενθαρρύνει ταυτόχρονα. Ήταν νύχτα σε έναν άγνωστο τόπο και προσπαθούσα αργά και επώδυνα να περπατήσω κόντρα σε έναν μανιασμένο άνεμο. Μια πυκνή ομίχλη στροβιλιζόταν ολόγυρα. Με τα χέρια μου είχα κουκουλώσει το μικρό φανάρι που κρατούσα και που ανά πάσα στιγμή κινδύνευε να σβήσει. Τα πάντα εξαρτιόνταν από το αν θα κατάφερνα να κρατήσω ζωντανή αυτήν την μικροσκοπική φλόγα. Ξαφνικά είχα την αίσθηση ότι κάτι με πλησίαζε από πίσω. Γύρισα το πρόσωπό μου και είδα μια γιγάντια μαύρη φιγούρα να με ακολουθεί. Ταυτόχρονα όμως είχα επίγνωση, παρά τον τρόμο που ένιωθα, ότι πρέπει πάση θυσία και παρά τον οποιοδήποτε κίνδυνο να κρατήσω τη μικρή φλόγα αναμμένη μέσα στη νύχτα και στο φρενιασμένο αέρα. Όταν ξύπνησα συνειδητοποίησα αμέσως ότι η φιγούρα αυτή ήταν η δική μου σκιά πάνω στους στροβίλους της ομίχλης, μια σκιά που γεννούσε η αδύναμη φλόγα που κουβαλούσα. Ήξερα ότι αυτό το μικρό φως ήταν η συνείδησή μου, το μόνο φως που έχω. Αν και άπειρα μικρό και ευάλωτο σε σύγκριση με τις δυνάμεις του σκότους, δεν παύει να είναι ένα φως, το μοναδικό μου φως". (C.G. Jung, Memories, Dreams and Reflections μτφ. Richard & Clara Winston –N.Y.Pantheon,1963)